در روزگار ما، روابط عمومی دیگر نه فقط یک نهاد خدماتی در دل سازمانها، بلکه بخشی از معماری قدرت نرم بنگاهها، دولتها و حتی ملتهاست. اگر روزی روابط عمومی را امتداد واحد تبلیغات یا دپارتمان اطلاعرسانی میدانستند، امروز نظریهپردازان حکمرانی سازمانی از آن بهعنوان «نهاد میانجی مشروعیت» یاد میکنند؛ نهادی که کار ویژهاش، نه صرفاً ارسال پیام، که شکلدهی به افقهای ارتباطی میان سازمان و محیط پیچیده اجتماعی آن است.